Pemra Yüce & Ömer Yüce Farklı Bakış Açıları ile AYNI YÖNE BAKMAK Pemra Yüce 1991 yılında Mimar Sinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Fotoğraf Bölümünden mezun oldu. Aynı üniversitede Still Life Fotograf üzerine yüksek lisans eğitimini tamamladı. 1991 yılında Yıldız Teknik Üniversitesi Fotograf bölümünde uzman olarak çalışmaya başladı. 1996-2004 yılları arasında aynı üniversitede Still Life fotograf dersi öğretim görevliliği yaptı. Çocuklara yönelik ilk fotograf kitabı olan “Küçük Fotoğrafçılar” adı altında bir kitap yazdı. 3 kişisel sergi gerçekleştirdi. 2009 yılında AÇEV yararına yapmış olduğu, ”GüneyDoğu Anadoluda okuma yazma bilmeyen anne kalmasın” projesi bir sosyal sorumluluk projesiydi. Bu proje kapsamında 50 ünlü ve başarılı anneyi çocuklarıyla birlikte görüntüledi. 1995 yılında eşi Ömer ile birlikte ops! Fotograf ve film (www.opsfoto.com) stüdyosunu kurdular. Halen birçok markaya Reklam Fotografı alanında hizmet veriyorlar. Ömer Yüce Mimar Sinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Fotoğraf Bölümü'nden 1991 yılında mezun oldu. 2004-2006 yılları arasında Yıldız Teknik Üniversitesi'nde Belgesel Fotoğrafçılığı dersi verdi. Eserleri birçok grup sergisinde yer aldı. İlk kişisel sergisi "Enerji" 2012 yılında Nişantaş'taki Art Galerim'de gösterildi. 1995 yılında eşi Pemra ile birlikte ops! Fotograf ve film (www.opsfoto.com) stüdyosunu kurdular. Halen birçok markaya reklam fotoğrafçılığı alanında hizmet veriyorlar.

"Çember” sunumu ile Aykan Özener kişisel belgesel türü üzerine kısa bir sohbet gerçekleştirecek. “Çember” Türkiye ve Ermenistan’ın dağın iki yakasına iliştirilmiş tarihinin izlerini, dününü ve bugününü anlamaya çalışan bir çalışma... Bu çalışma için Akademisyen Murat Göç kısa bir yazı yazdı. ÇEMBER İnsanın ne olduğu ve ne zaman insan oluşunu bildiği sorusu mitler, efsaneler, dini metinler ve bilimsel çalışmalardan mürekkep bulutlarla çevrili bir tevatür dağıdır. İnsan birçok şey olmasının yanı sıra, sınır çizen bir canlıdır. İnsan kendi bedenine, yaşadığı toprağa, tek başına gördüğü rüyalara ve başkaları ile kurduğu hayallere sınırlar çizer, bu sınırları çiğner, ötesine geçer ve tekrar yeni sınırlar çizer. Ancak insanın çizdiği sınırlar, haritalarda gördüklerimizin aksine, hiçbir zaman düz çizgilerden oluşmaz; tam aksine insan nereye giderse gitsin hep kendine döner, bu yüzden de insanın sınırları tebeşirle çizilmiş bir silik bir çemberden ibarettir; varlığından emin olunamayan ama orada olduğu hep bilinen, çizenden başkasına görünmeyen ve daha önce hiç çizmemiş gibi hep baştan başlayarak çizeceğimiz, daralttığımızı sanırken genişlettiğimiz, genişlettiğimizi sanırken daralttığımız çemberlerden oluşan sınırlarımız. Aykan Özener’in fotoğrafları, birbiri içine geçmiş ama aynı derecede basit ve tanıdık hikayelerle başladığı yere dönen bir çemberi andırıyor. Çemberin silinmeye yüz tutmuş tebeşirden çizgileri, parça parça hatırlayabildiğimiz ama anlam veremediğimiz rüyalar gibi, her seferinde farklı şekillerde bir araya geliyor, bildiğimiz çemberleri bozuyor, farklı çemberler oluşturuyor ve yeniden bozuyor, bize çemberin içinde mi yoksa dışında mı olduğumuzu unutturuyorlar. Aykan Özener’in fotoğrafları, dağlarla, yollarla, binalarla ve insanlarla etrafımıza çektiğimiz sınırların izini sürüyor, başlangıç ve bitiş, unutuş ve hatırlayış, ayrılma ve kavuşma, bulma ve kaybetme arasına sıkıştırılmış kişisel tarihlerin izlerini sürüyor. Tam çizgileri birleştirecek ve çemberi tamamlayacakken, fotoğraflara iliştirdiğimiz kıymeti kendinden menkul hüzün hikayelerimizi tamamlayacakken, fotoğraflar bizi uyarıyor. Bu fotoğraflar birer sürgün hikayesi değil, ne de terk etmeyi ve özlemi, sınırların içinde kalmayı ya da sınırların ötesinde kalakalmayı romantize eden hikayeler bunlar. Ancak çok sevdiklerini terk edebilir bir insan, ancak çok tutku ile sevdiğinde silebilir çizdiği sınırları, insan en çok hatırladığında unutur ve unuttuğunda hatırlar çemberin neresinde durduğunu, kendi çizdiği tebeşirden dairelerin dışına bir adım atmaya korkarak neye sahip olduğunu ve nelerden vazgectigini. Aykan Özener’in fotoğrafları bu sebeple bir sınır/lanma hikayesini değil, hep bittiği yerde başlayan bir döngünün hikayesini, çemberin sonsuzluğunu, burada ve bu anda bizi çevreleyen ama özgürleştiren tebeşir dairelerinin hikayesini anlatıyor. Doç.Dr.Murat Göç Akademisyen 2024

ANAFOD Üye Sunumları: Enver ÇİÇEK 1974 Sivas doğumluyum. Evli 3 çocuk babasıyım. Topoğraf olarak çalışıyorum. (Harita ölçüm işleri) Yurtiçi yurtdışı projelerde çalışırken boş zamanlarımın tümünü fotoğraf çekerek geçiriyorum bir fotoğraf aşığıyım. Uzun zamandır fotoğraf üretiyorum ama profesyonel anlamda yaklaşık 12 yıldır bu sanatı, tutkuyla ve keyif alarak yapıyorum. Ankara’da ikamet ediyorum. İbrahim OKŞAN 1969 yılında Aydın’da doğdu. İlk, orta ve lise tahsilini Aydın’da tamamladı. İktisat Fakültesi’nde lisans, Anadolu Üniversitesi’nde Fotoğrafçılık ve Kameramanlık ön lisans programını bitirdi. 1993-2000 yıllarında Aydın Adnan Menderes Üniversite’sinde, 2001-2021 yıllarında Maliye Bakanlığı’nda görev yaptı. Fotoğrafla olan ilgisi 2008 yılında başladı. 2012 yılından itibaren birçok karma sergiye katıldı ve fotoğrafları çeşitli dergilerde yayınlandı. 2013 yılında ilk kişisel sergisini açtı. Sonrasındaki süreçte farklı konularda birçok fotoğraf atölyesi ve projelerinde çalışmalar yaparak fotoğrafa dair eğitim ve üretim sürecini devam ettirmekte. 2016-2023 arası İzmir Fotoğraf Sanatı Derneği üyeliği yaptı. Halen Görsel Kültür ve Fotoğraf Sanatı Derneği ile İstanbul Anadolu Yakası Fotoğraf Sanatı Derneği üyesi. Fotoğraf makinasının sınırlarını zorlayarak farklı tekniklerde fotoğraf üretmeye ilgi duymaktadır.

“Gülmek, bir halk gülüyorsa gülmektir… Edip Cansever” Kadim Anadolu… Yüzlerce topluluğun, kültürün uğrak yeri, yerleşeni, dönüştüreni, yenileyeni, yuvası olmuş. Acılar çekmiş, çektirmiş, ağlamış, ağlatmıştır belki. Ama ille de gülmüş, güldürmüş, gülümsetmiştir. Bozkırın sesi Neşet Ertaş’ın “İnsanın derdi ne kadar büyük olursa gülüşü o kadar sıcak olurmuş, o dert güzelleştirirmiş onun yüreğini” dediğindeki gibi, gülmek/gülümsetmek iyileştirir, dönüştürür, değiştirir; yani gülmek, devrimci bir eylemdir… Gülmek bulaşıcıdır, iyileştiricidir ve bir aynadır adeta. Sadece gülümseyende değil, çevresinde de olumlu duygular yaratır. Fransız filozof Henri Bergson’un “Gülmek toplumsal bir jesttir” yorumu, Didem Madak’ın “... Gülüverirdin, bir bakardım eğilmiş su içiyor gamzelerinden kuşlar”, Sezai Karakoç’un “Ve güldün, rengarenk yağmurlar yağdı…”, Ahmet Hamdi Tanpınar’ın “Gülüşü, bana kaybettiğimi sandığım her şeyi bir lahzada iade etti” dizelerinde en güzel haliyle özetlenmiştir zaten. Mevlânâ da ”Sevdiklerinize ‘gül’ verin, gülünüz yoksa ‘gülüverin’” demiş. FARUK AKBAŞ Ülkemizin gezi ve belgesel fotoğrafçılarından Faruk Akbaş, 80’li yıllardan bu yana dünyanın birçok ülkesinde çekimler yapıyor. Fotoğrafları National Geographic, Daily Telegraph, Cumhuriyet vb. dergi ve gazetelerde yayınlandı; uzun yıllar Yolculuk Dergisi’nde röportaj fotoğrafçılığı yaptı. İstanbul’da Fotoğrafevi’ni, Kayaköy’de Sanat Kampı’nı kurdu. Hacettepe ve Akdeniz Üniversitelerinde öğretim görevlisi oldu. İngiltere Kraliçesi’nden teşekkür mektubu aldı. Asya ve Afrika ülkelerine Türkiye’den karayoluyla (Sarı Otobüs) fotoğraf yolculukları düzenledi; belgeseller yaptı. Uzaklara Yolculuk, Işığın İzinde, Anadolu’nun Özgün Giysileri, Babadağ’ın Gördükleri TRT ve İz TV’ye yaptığı filmler arasında. Fujifilm marka elçisi olan Akbaş, 1995’ten bu yana Fotoğraf Dergisi’nin yazarlığını yapıyor. İklimler Değişirken Türkiye fotoğraf projelerini yaşama geçirdi. Türkiye Fotoğraf Rehberi, Gezi Fotoğrafçılığı, Dijital Dünyada Fotoğraf, Maçahel, Fotoğraf Teknik Okumaları, Fotoğraf Cepte, Fotoğrafta Pratik Kompozisyon yayımlanan kitaplarından bazıları.